Een tijdje geleden was ik op een feestje voor een 70e verjaardag. Zelf ben ik die mijlpaal al gepasseerd, geboren in 1954. Maar een groot/klein feest? Nee, dat heb ik niet gegeven. Waarom zou ik? Moet ik vieren dat mijn lichaam niet meer meewerkt zoals vroeger? Dat ik al elf jaar met kanker leef, terwijl de tijd rustig doortikt? Moet ik blij zijn, terwijl ik voel dat het verder alleen maar bergaf kan gaan? En relaties… ach, die zijn ook niet altijd gegaan zoals gehoopt. Zijn de beste jaren al geweest?
Nee, zo zie ik het niet. Ik ben geen pessimist. Mijn leven is, met alle hoogte- en dieptepunten, zeker niet slecht geweest. Ik heb prachtige kinderen, lieve kleinkinderen en een partner die me gelukkig maakt. Een paar echte vrienden, en een hoofd vol mooie herinneringen. Soms word ik er wat weemoedig van, maar ik heb de gave om de slechte herinneringen naar de achtergrond te schuiven – niet vergeten, maar laten rusten.
En weet je? Ik leef nog steeds graag. Ik geniet van kleine dingen, van een warme omhelzing, een goed gesprek, nog eens een bezoekje aan Thailand of een leuke citytrip. Ik hoop nog veel te ontdekken, veel lief te hebben, en vooral weinig pijn te lijden. Laat er nog maar tien goede jaren komen – en als ze écht goed zijn, misschien nog meer. Voor de slechte? Daar bedank ik voor.
Dus nee, er was geen groot feest voor mijn 70e. Maar er was een gezellig etentje, met iemand van wie ik hou. En wie weet… misschien vier ik mijn 71e of 72e wél op een bijzondere manier. Gewoon, omdat het kan.
